Cytując... Virginia Woolf, "Chwile wolności. Dziennik 1915 - 1941" (3)

Trochę smutny ten cytat, więc ostrzegam...

“Czemu życie jest takie tragiczne, tak bardzo przypomina wąski skrawek ścieżki ad przepaścią? Patrzę w dół… rozmyślam, w jaki sposób uda mi się kiedykolwiek dotrzeć do końca? Ale dlaczego ja to czuję?… Nie jestem w stanie zamykać oczu. To jest poczucie niemożności: poczucie, że jestem osobą nic nie znaczącą… Ta melancholia maleje, w miarę jak ją opisuję. Czemu więc nie robię tego częściej? Cóż, próżność mi na to nie pozwala… Ale nie dotykam tu sedna sprawy. Rzecz polega na tym, że nie mam dzieci, żyję z dala od przyjaciół, przestaję dobrze pisać, za dużo wydaję na jedzenie, starzeję się… zbyt wiele myślę o sobie… Cóż, zatem praca. Dobrze, ale tak szybko męczę się pracą… A poza tym wszystkim jakże jestem szczęśliwa - gdyby nie ta myśl, że idę skrawkiem ścieżki nad przepaścią”.  

Virginia Woolf, “Dziennik”, poniedziałek, 25 października 1920