Z dala od medialnego świata... (Bodo Kirchhoff "Mała Garbo")

Sięgając po książkę „Mała Garbo” liczyłam na to, że będę miała do czynienia z książką, która pozwoli mi odetchnąć, zapomnieć się na chwilę, bądź przenieść do innego świata. Jakże mylne wrażenie może wywołać notka wydawnicza, która w pierwszej kolejności daje nam do zrozumienia, że będziemy mieli do czynienia z powieścią, w której sensacja odgrywa dosyć istotną rolę. Tam, gdzie jest sensacja, tam jest rozrywka. Nie w przypadku powieści napisanej przez Bodo Kirchhoffa – niemieckiego pisarza i scenarzysty filmowego, który poza powieścią „Mała Garbo” ma też kilka innych książek.  

Zaczyna się niepozornie – najpierw poznajemy młodą aktorkę, której zawsze wszystko się udaje, a potem jej porywacza, wiecznie prześladowanego przez pech. Bohaterowie chcąc, nie chcąc muszą przebywać ze sobą. Ich drogi krzyżują się w nieoczekiwanym momencie - Mała Garbo podróżuje z niczego nie świadomym szoferem, który decyduje się udzielić pomocy poszkodowanemu w wypadku. Poszkodowanym jest nie kto inny jak Jakob „Giacomo” Hoederer – pechowiec, który w pewnym momencie podejmuje zbyt wiele desperackich kroków. W tym momencie dochodzi do konfrontacji dwóch światów i dwóch skrajności – szczęścia, bogactwa i pewnej przyszłości, których uosobieniem jest Mała, oraz niepewność, nieszczęście, które odnajdujemy w osobie „Giacomo”. Starość kontra młodość. Perspektywy na przyszłość kontra ich brak. 

Wiele można napisać o tej powieści. Na okładce widnieje napis „książka do czytania”. Hmmm… Nie bardzo widzę sens opatrywania książki tego typu adnotacją. Bo przecież „czytanie” właściwie nierozerwalnie łączy się z książką, w której znajduje się tekst, a już w ogóle powieścią. Bodo Kirchhoff nie zaserwował czytelnikom typowej powieści – autor jest scenarzystą filmowym, co jest bardzo odczuwalne w przypadku tej właśnie książki. „Mała Garbo” to powieść, która momentami zamienia się w film – poszczególne strony tworzą w naszych głowach specyficzne, nie do końca przewidywalne, może nawet trochę chaotyczne obrazy. Tak chaotyczne i nieprzewidywalne, jak relacja głównych bohaterów, którzy poznają się w dosyć nieoczekiwanym momencie. 

Ta książka jest raczej „do przemyślenia” niż „do czytania”. Z całą pewnością „Mała Garbo” nie jest powieścią, którą tak po prostu przeczytamy, odłożymy na półkę i zapomnimy o jej istnieniu. Tym, co nam na to nie pozwoli jest tematyka. Każda kolejna strona rozprawia się ze światem, w którym media odgrywają główną rolę. Podczas gdy między porywaczem, a jego zakładniczką rodzi się dosyć interesująca więź, rodzice i osoby z otoczenia Malu upatrują w całej historii materiał na świetny film.  Łapiemy się na tym, że współczujemy temu nieudacznikowi, który na swoim koncie ma dużo większe występki niż uprowadzenie nieletniej. Bo rozmowy, które prowadzi z dziewczynką, która niefortunnie znalazła się w złym miejscu o złym czasie każą nam się zastanowić nad własnym życiem i krytycznie spojrzeć na świat, który nas otacza – świat sztuczny i przerysowany do granic możliwości, który więcej nam odbiera, niż daje.